Өлеңдер ✍️

1991 жылдың жазы еді Серік Толғанбаевқа

«Төрткүлдеп ошақ қаздырып, төбел де бие сойдырып»,
Қымызға бізді қандырып, қуырдақ-етке тойдырып,
Толғанбай батыр баласы иен-тегін үйге ие боп,
Етігін сыртқа лақтырып, телпегін төрге қойды іліп.
Сабырхан досым аршамен сарғыштау тісін шұқылап,
Бес қанат үйге сыймайды терлеп те тепшіп, бықынап.
Кеңкілдеп Құдыш күледі, елпілдеп, бізге білдірмей
Шұбатқа қосып сап-салқын шампаннан біраз жұтып ап.
Босаға жақта түйеші Ермұрат жатқан етпеттеп,
Жылжи да жылжи жымиып жаныма менің жетті ептеп.
Сыбырлайды өзі сыңғырлап: «Кеше бір құлжа құлатқам,
Торғауыт –төстік пісіргем, асықпай жатып жеп кет!» – деп.
Ит жылғы менің жырымды (имене сөйлеп) жатқа айтып,
Ветврач Әбу күледі басқа бір сылтау таппай түк.
«Әңгіме көп қой, – дейді өзі, – ән салып әлде берсем бе,
Кезіккеніңді қарашы тұрған бір тұста бақ қайтып!...
«Айтып та айтпай не керек, болды ғой, – дейді, – қызық
бұл» Ішпей де жемей Әбекең өзінен-өзі қызып тұр.
Мыж-мыжы шыққан қартасын сапырын майлы қолымен:
«Ал қане, – дейді, – төртеуміз жіберсек пе екен сызып бір?»
Қос-қостан бие байлатып, келеден түйе алдырып,
Арқын да жарқын күлкіміз жартасқа барып жаңғырып,
Төменде бұлақ сыбырлап, төбеде жұлдыз жымыңдап,
Жатып ек, шіркін, дүние-ай, жайлаудың үстін ән қылып.
Белуардан кешіп шалғынды, жібітіп шықпен таңдайды,
Саумалдан басқа ішпейтін Сабырхан досым қандай-ды!
Ойжайлау дейтін ойпатта отыз күн керген қызықты
Отыз жыл бойы айтқанмен, Оразбектер де нанбайды.
«Жатамыз әлі қанша?» – деп болмайтын бізде күн санау,
Еркімізде еді шетінен жүгірте жұмсау, жұмсамау.
Отыз күн ойын-күлкімді қабақ шытпастан көтерген.
Толғанбай батыр ұрпағы, саған да кейде ұрсам-ау!...