Өлеңдер ✍️

Тұманбайға

Өмірі де жайдары, көңілі де жайдары,
келе жатыр килікпей кикілжіңге қайдағы,
жауына да жұдырық сілтеп көрген жері жоқ,
ақ қағаздың үстінде аяқталып майданы.
Үлкендердің алдында он бестегі қыздан жас,
кішілерге кісімсіп,
қыр көрсетіп,
сызданбас.
Жақсылықтың барлығы болсын дейді өзіме,
сөйте жүре
кісінің несібесін қызғанбас.
Ағыл-тегіл ақтарып асқақ өлең үлгісін,
асып-тасып,
астамсып
сөйлемейді бұл кісің,
"Қой!" — демейді саған да,
жан баласын тең көрмей,
дүниенің тірегі өзіммін деп жүрмісің!
Көкірекке ұялап, қолтығына тығылар,
өзі ғана ұғынар
бұлбұлының үні бар,
әппақ таңда сол үннің әуенімен оянып,
ән ғып талып,
сол үнмен
қалғып барып... тынығар.
Айды барып аймалап,
ақша бұлтты жұмарлап,
аңқылдап-ақ жүргені өлең жазып, жыр арнап.
Құйрық-жалы төгілген жүйріктей
қашан да
кетіп бара жатқаны көз ұшында қылаңдап...
Жақсылардың көңілін табу дей ме ендігі ем,
көпшік қойып біріне,
біреуіне берді дем,
Кесірленіп,
кергіген Тұманбайды көрмейсің.
күлген жері — күншуақ,
жүрген жері төр кілең!
Күндіз-түні телегей теңіз болып жазғаны,
қанша жерді аралап,
қанша кенді қазбады,
жемістері мәуелеп,
даусы кеткен әуелеп,
қалқып ұшып көгінде аққулары, қаздары.
Өкіне ме,
кім білген,
текке бір күн өтті-ау деп,
өлең-жырдың нөсерін күркірете төкті-ау кеп,
Үлгі бола бастаған ұлыға да кішіге,
өзі де бір асқақ ән,
өзі де бір текті әулет!