Өлеңдер ✍️

Тасуын-ай,
Басынуы-ай мынаның, —
Жақпай қойды жұртым ғашық жыр — әнім,
Өзімді әлді, сөзім дәмді демейтін
Кердеңінен керең болды құлағым!
Мен де елімнің екі тумас ер ұлы ем,
Неге саған құбыжықтай көрінем?
Нақұрыстау "нәнің" де емес едім ғой,
Көрі жуық, кәрің де емес, төрінен.
Төңірегің толып алған құл мен күң,
Құл мен күңге күңкіл-күңкіп тіл бердің.
"Көзіңді ашып қарасаңшы, қалқам-ау, —
дегім келіп тұрады ылғи:
— Бұл — менмін!"
Мені де сол құлдың бірі еткің кеп,
Жауыр аттай жайдақ міне кеткің кеп,
Нығыздала,
тығыз ғана сызданып,
Артық-ауыр сөз айтасың екпіндеп.
Кеңістікті қимағандай, кеңсемді,
Езгің келіп ерге біткен еңсемді.
Қатар жұмсап өрің менен зәріңді,
Жүргеніңді қайдан білсін ел сорлы.
Әңгір таяқ үйірердей төбемнен,
Бөле жара түйілердей көп елден
Құлағымда ойнайтындай құрбақа,
Құдыққа да құлай қойған жоқ ем мен!
Дос та бола қоймаспын мен, қасың да,
Тісің кетер — тістенбей жүр асылға.
Ұры бұғар, ұлық ұғар тілім бар,
Тас жармаса — бас жарады...
Басынба!