Өлеңдер ✍️

Бір күні Жаңылға қамыр
(Көргендей - ақ забыр)
Мұңын шаға бастады.
Көпіре, тасын,
Тегешінен асып,
Арыз айта бастады:
— Әділдік пе, Жаңыл? —
Деп алды да қамыр,
Мақтасаң нанды мақтайсың,
Нанды жанға балап,
Жер бетінен қарап,
Кейде теңеу де таппайсың.
Қамырсыз нанның жоқтығын,
Қамырмен ғана қарынның тоқтығын,
Неге жұртқа айтпайсың ?
Онымен тегім бір,
Өскен көгім бір,
Неге мені қоспайсың?
Былжырақ көрсең қамырға теңейсің,
Дегенде Жаңыл күлді де,
Бұл да нан ғой демейсің...
Қамырдың мұңын білді де:
— Бұл айтқаның жөн, — деді, —
Сен мынаған көн, — деді.
Пайдаң аз, әлі жұрт үшін
Айыбың сол, тек, шикісің.