Өлеңдер ✍️

(Монолог)

«Туған жер, нұр топырақ, балдай суым,
Арбайды қай сиқырың, қандай сырың?
Баурында барлық өмір барады өтіп,
Болған соң тәттілігің балдай шырын.
Көп сөз бар сүйдім деген, күйдім деген,
Адамдай ән айтпаған, күй білмеген,
Олардың біреуі де жеткізе алмас,
Бейнеңді күнде бізге күлімдеген.
Туған жер, балалы кел, бел қарағай,
Елуде еркелеймін мен баладай,
Шыр етіп омырауына түскен күннен,
Кезім жоқ кеткен сенен кең далам-ай!
Білмеймін, не күшіңмен қойдың байлап,
Оянам сен туралы ойымды ойлап,
Таң атса талай таныс жолдарыңмен
Зымырап бара жатам дәмің айдап.
Кейбірі бастық дейді бағыныштап,
Бауыр да барын тосар сағыныштап,
Туған жер жанталасып біз жүреміз
Баяғы бір өзіңнің бабыңды ұстап.
Азбасын топырағың дейміз де біз
Маңдайдың терін сүттей еміземіз.
Туған жер - адамыңмен бақыттысың
О баста дүниеге келіп егіз.
Жаса сен, жасартатын біз болғасын,
Төбеңнен жаумас енді мұз - қорғасын,
Сен деген, саған деген ұл махаббат
Бір емес сені күнде жүз қолдасын.
Біз емес мақтау тосып, сыйың күткен,
Арқамыз босаған жоқ дүйім жүктен.
Кәдімгі ауыл, аудан басшылары
Алысқан ұйқы көрмей қиындықпен.
Жақсы ғой бәрі жаның саламатта,
Қызыққа, қиындыққа, ғаламатқа
Өмірдің отыз, қырық жылын беріп,
Отырмыз ойлы көзбен қарап артқа...»