Өлеңдер ✍️

А. Полежаевтан

Қанжар менен у беріңдер,

Шыным бұл,

Қас пен достан халімді осы сұраңдар.

Тірлік тамұқ екендігін ұғындым,

Жүрегімді сорып алды жыландар!

Көңілім де қалды менің өмірден,

Қоштасу да керек болар, шамасы.

Ақырғы үкім шығарып-ақ беріңдер,

Жазылмайды енді жанның жарасы.

Бостан-босқа жүргенімше жер басып,

Лақтырайын мойындағы қамытты.

Кірейін тез тас қараңғы көрді ашып,

Өлі жандар ұйқтап жатыр қалыпты.

Сүйектерді мазалайтын жоқ ешкім,

Онда салқын тыныштық бар мүлгіген.

Бас мүжіген құртқа ештеңе демеспін,

Одан басқа кезіктірем кімді мен!?

Ессіз қылық, қызу қан мен мұң қанша,

Махаббат пен қараң қалған үміт те –

Соның бәрі бұл дүние тұрғанша,

Өмір ортақ данышпан мен жүлікке.

Адам солай бақытын да жояр көп,

Бәрін өтеп, өлген жақсы ерлерше.

...Сені іздейтін жан бар екен,

Оян деп,

Табиғаттың өзі бұйрық бергенше!