Өлеңдер ✍️

Өгіз бен Қой қастарына Түйені ап,
Келе жатқан тау етегін қиялап.
Ойда жоқта алды достар шөп тауып,
Бір арқан шөп жол бойында жатты ауып.
«Бөліп-жармай,
Өкпелетпей,
Кейітпей,
Ырыздықты үлкеніміз жейік те!
Ел қашаннан аға сыйлап келді ғой,
Біз де үлкенді құрметтейік!» – деді Қой.
Өгіз айтты: «Осы Қойдың есі бар.
Кіші жемей, үлкен жесе несі бар?!
Ал, кəнекей, шындықты айтып көрелік,
Кімнің жасы үлкен соған берелік!»
«Халил-Улла пайғамбардың отарын
Молайтқан да мына менің қатарым.
Соларменен , – деді Қой, – мен қыр астым,
Ибраһим сойған қоймен құрдаспын!»
Өгіз айтты: «Ең үлкені мен жұрттан!
Адам Ата меніменен жер жыртқан!»
Осыншалық өтірікке шамданып,
Шөпті түйе алды жерден паңданып.
Сосын тұрып: «Айтқандай-ақ өздерің, –
деді оларға, – Рас шығар сөздерің.
Бірақ мына керней мойын тұрғанда,
Дəлел іздеп, мені құдай ұрған ба?!
Міне, достар,
Қарап мына кескінге,
Өздеріңнен кіші демес ешкім де!»