Ықылас Ожай (Қоңыр)

Қоңыр-қоңыр таулардың
Қолтығынан қой өріп,
Қоңыр үйдің ішінде
Қоңыр салқын ой өріп,
Маңырауық маңдайым
Ой дүретіп неше мың
Жасыл маңдай қыраттан
Жасыл сөз боп есемін.
Жасыл ойым саз еді
Жазиралы жаны ізгі,
Қоңыр сазға гүл атқан
Қара тастың қауызы.
Қайтқан құстың қаңқылын
Өзегіне толтырып,
Тырна жілік, төрт ойық
Сұңқылдайды сыбызғым
Аспан аңқып ауызы.
Мен осылай аңқыдым
Қос ішекке қондырып,
Қоңыр қаздың қаңқылын.
Солқылдатып күй шалған
Әй, шалдар-ай, шалдар-ай
Сезім кешіп неше мың
Керегенің астынан
Күй тұнады күмбірлеп
Ернеуіне кесемнің.
Кім түсінер күй ұқпай,
Бұл пәнидің баянын,
Күймен бірге жөңкідім,
Жерге тимей аяғым.
Жан еріген сол сәтте
Маңдайымнан күн шығып,
Таңдайымда ай туып,
Күй кілкіген кесемді
Ұрттап-ұрттап қоямын.
Қайда кетті сол шағым
Қоңыраулы қоңыр үн?
Қоңырымды жоғалтып,
Тас көшені торыдым.
Жаңбырына жанардың
Омырауым боялып.
Қайнай-қайнай қаңсыды
Алпыс екі тамырым.
Тоғыз перне бетінен
Толқып бір соққан самалмын,
Толқын-толқын самал боп,
Сағасынан ағамын.
Қос ішектің үстіне
Құс дауысын жусатқан,
Сен аман бол, қоңыр үн
Сен аман бол, шанағым!