Асылзат Арыстанбек (Ақынның жары)

Көңілді билесе де сары уайым ой,
Аңсаған арманыма айналған соң,
Мен саған өкпелей де алмаймын ғой.

Елес-нұрын қиялда гүлден құрап,
Қыз жүрегін бүрлетер ақыным-ау,
Қызғану да өзіңді үлкен күнә.

Қашан келсең, дастархан, тұз-дәм дайын,
Хаттар келіп жатса да ағыл-тегіл,
Қабарып қара сөзден қызғанбайын.

Асқынса да жүректе жара, сорам,
Жанарыңда бұлқынып бойжеткен қыз
Жатса да,
Байқамаған бола салам.

Сені сүйем! Ай мен Күн куә соған,
Жағасында көйлектің ерін табы,
Ештеңе етпес (ерінбей) жуа салам!

Қыздардың арасында бағаң зор, ә!
Екі-үш күн төсегімде жалғыз қонсам,
Керісіп керегі не соған бола.

Базарыңа бар ғұмыр бәсін қиып,
Ашуымды жеңдіріп ақылыма,
Аңқылыңа өтермін басымды иіп.

Ер алдында әйелдің ақысы көп,
Хордың қызы болса да қандай әйел,
Құрықтауға Ақынды қақысы жоқ!

Білем ғой жасқасаң да, қоштасаң да:
Ақын түгіл, бір еркек бір әйелмен,
Бақытты бола алмайды ешқашанда!

Үдесінен шықсын деп тіккен үйің,
Қиын маған өлең қып жазу мұны,
Ал өмірде орындау тіптен қиын.

Ақылың мен ашуың жақын қонса,
Ақынға әйел болу оңай емес,
Ол әйелдің өзі де ақын болса!