Ерлан Жүніс (Қиялшаң түннің бұлттары)

Ертең тағдыр қандай күн сыйлар екен,
Ертең тағдыр қандай күн сыйлар екен,
Қанша құстың даусына жаным елтіп,
Қанша гүлдің шырынын жинар екем?

Мен білмеймін, бəріне ілесем бе,
Ілесем бе, жоқ, əлде тіресем бе,
Бір əділет үшін деп шайқасам ба,
Бір махаббат үшін деп күресем бе?

Баршылықты көрем бе, тапшылықты,
Аса ма екен, алам ба жоқ, сырықты.
Мен жақсылық көрмеуден қорықпаймын,
Жасамаудан қорқамын жақсылықты.

Бұл дүние кімге шын, елес кімге,
Соны айыра алмадым, тек өстім де.
Өтірікті келеді кейде естігім,
Естіртпеуім үшін де оны ешкімге!

Əрбір жанға бар жанды өпкізем бе,
Бір бақыттың хабарын жеткізем бе,
Мылтықтарды қойғызып мұражайға,
Мұрағатқа заңдарды өткізем бе?

Қандай жүгін заманның иыққа алам,
Қандай нұрын ғаламның жиып барам,
Қандай жанды байқаусыз өкпелетіп,
Қандай жанды абайсыз сүйіп қалам?

Сүю деймін, құрғыр-ай, бала ма екем,
Бұл балалық қай күні қалады екен,
Қай ғасырдың атынан сөз айтамын,
Қай ұрпақтың өкілі болады екем?

Арашалап қалам ба құрбан ұлды,
Бөлеймін бе жесірді сырға нұрлы,
Сөйлер ме екем Нобельді алып тұрып,
Жалықтырып қартайған бір ғалымды?

Мен білмеймін, білмеймін, нені білем,
Бұл бір аңыз ақынның өмірінен.
...Адам ұлы оқитын асқақ тұрып,
Бір ұлы өлең жазамын,
Соны білем!