Ғафу Қайырбеков (Балықтар)

Көксерке - Ақжайықтың әміршісі,
Оны да солай еткен тәңір күші.
Жолында ағып өткен сәуле қалып,
Балықтар басын иген үлкен-кіші.
Шынында ол - су астының найзағайы,
От болып жүрген жері, барған жайы.
Жүрегін жандырады сұлулардың,
Естіліп құмарлықтың жан айғайы.
Қара көз, бұраң дене, қызыл көйлек -
"Жасынан әлпештеген қызым ғой" деп,
"Сен ал!- деп ұсынады балық біткен,
"Таңдайтын сендер емес, өзім ғой!" деп.
Паң сері, балық патша көлденең кеп
Тұрады, көз алдында көлбелеңдеп.
Билейді судың сұлу бикештері,
"Көңілдің бәйгесінен мен келем" деп.
Бір кезде өткір көзі тоқтай қалып,
Қадалар біреуіне оқтай барып.
Зу етіп дәл қасынан өте шығар,
Жөнелер нөкерлері доптай қағып.
Ішінен ақ пәуеске көресің тек
Бұлқынған ақ тортаның денесін тек.
Жебенің суылдаған желі еседі,
Атылған адырнаны кере сілтеп...
Содан соң Жайықты өрлеп екі ғашық,
Жүректің лапылдаған өртін басып,
Айқасып қанаттары - құшақтары,
Аунақшып, бауырласып, қолтықтасып.
Шашатын уылдырық күндер туып,
Ойласар ұрпақ қамын бірге тұрып.
Сол кезде түседі еске жүрген шағы
Су астын махаббатқа бір толтырып.
"Ойбайдан" он шықпас,
"Гөй-гөйден" күй шықпас,
Тұншығып барамын,
Қарағым, түндікті аш!
Оңымнан жел тұрсын,
Жаным бір желпінсін,
Шырақшы әніңді,
Сәнімді келтірсін.
Тұрмыстың күйбеңі,
Қаншама сүйреді,
Қалды ғой сүлдерім,
Қызыққа қи мені!
Тілекті ал өтінген,
Айықтыр дертімнен.
Өткендей болайын
Қиямет көпірден.
Қажыдым мүлде мен,
Айтпашы мұңды өлең,
Бақытты бір ән айт
Бұрын мен білмеген.
Тасиын, толайын,
Тұғырға қонайын.
Тәңірінің қасына
Барғандай болайын.