Сырбай Мәуленов (Орал, 1942 жыл)

Тоқталатын кезі жетті жаңбырдың,
Ашық күнді енді саған қалдырдым.
Эшелондар, эшелондар зулайды,
Күйін шертіп тартыстағы тағдырдың.
Желмен ұшып қайыңдардың көйлегі,
Күркіреген күн мен аспан сөйледі.
Свердлсвск артта қалып барасың,
Үлкен қала, үлкен аға бейнелі.
Пилоткама қадап бірін жұлдыздың,
Ала таңнан айқай салып тұрғыздың.
Шырт ұйқыдан дабыл қағып ояттың,
Кәсібіміз болып кетті бұл біздің.
Талай ауыр жорықтарды шеккіздің,
Орманыңда айларымды өткіздім.
Исетіңді Тобылымдай көрдім мен,
Айдыныңда құлаш ұрып, көп жүздім.
Солдаттайсың, сенде бүгін жоқ тыныс,
Қөкірегіңнен жалын атқан отты күш.
Орал, Орал, жеделдетіп жеңісті
Құясың сен құдіретті көк құрыш.
Бұйырасың сол құрыштай болуға,
Сол құрыштай жауды жайпап соғуға.
Бүкіл елдің ашуындай айбарлы
От жалындар ойнап жатыр жоныңда.
Қан майданға шеру тартты батырлар,
Алыстасақ жеңіс сонша жақындар.
Қалды ізіміз қарағайлар түбінде
Қойыныңда қалды біздің шатырлар.
Жерге күннің күміс нұры шашылып,
Келе жатыр көк аспаны ашылып.
Орал, енді тілеулес бол балаңа,
Кегіңді іздеп кетіп барам асығып.