Естеу Нүсіпбеков (Ауылдағы ақынмын, алыстағы)

Ауылдағы ақынмын, алыстағы,
Арыстандай ақырған қамыстағы.
Бірі білсе, біреуі білмейді әлі,
Азулылар, жүйріктер жарыстағы.

Атағы жоқ ақынмын қатардағы,
Таусылмаған талқаны, татар дәмі.
Арғы-бергі екі елде иір-шиыр,
Қилы кезең, тар өткел – сапарлары.

Тоқтарханша айтқанда: “Естеу ақын,
Еңбегі еш, тұзы сор кештеу ақын.
Қиянатқа, мың құбыл аярлыққа
Жалтармайтын жаны қас, өштеу ақын”.

Сырт көрмеге ұяңмын, сөзім жұмсақ,
Көндірердей ырқына әркім жұмсап.
Бойлатпаймын ешкімді жан түбіме,
Шүңеттерім иірімі тұма-құмсақ.

Әлдекімше асығып апырымдап,
Былғаған еш жерім жоқ тақымын дақ.
Ат ерттеймін әр таңда сабырыммен,
Айыл-тырман түгендеп ақырындап.