Фариза Оңғарсынова (Тілеулестерге)

Уайым көп, ойым да алаң, жаным да алаң,
жырым жоқ баяғыдай жалындаған.
От сезім, өрт күтетін тілеулестер,
жазғырып қарамаңдар бәрің маған.
Жүргенде жүйке тозып, шаршаулы үнмен,
сендерді ойыма алып,
аңсап жүрген
берер деп жыры жігер, қажығанда
өрті жоқ, дауылы жоқ сарсаң күннен.
Жанымды қаншама жыл қамшыладым!
Сендердің сенімдерің – жан шырағым.
(Тілеулестерім болса, жетеді сол –
атын да, атағын да – алшы бәрін).
Жанымды аластаумен от қоймаға
жұқардым және да ылғи көпті ойға ала.
Жанартау көресіңдер мені бәрің –
атқылап, жанып-жанып, шөкпей ме о да?!
Біреудің қарны шығар, тойса жаны,
ал мені шындық мүжіп, ой сорады.
Жан көрсем жәбірленген, қалам шөгіп,
өзімді алтынға орап қойса дағы.
Жүрсем де кекірікті тоқ ортада,
жүрегім айниды ылғи содан, тоба!
Жанымда жалыным аз, жарқылым аз,
ұқсайды жырым бүгін қоламтаға