Қадыр Мырза Али (Автопортрет)

Аты мәшһүр адамға елінде тым
Аударады назарын келім-кетім.
Аварлардың жеріндей
Негізінен
Тау-мұрыннан тұрады менің бетім.
Қырық жасым — көктегі қырық қыран,
Ұқпағанға түбінде бір ұқтырам.
Шөл даланың шөбіндей сақал-мұртым,
Шала-шарпы күн сайын қырып тұрам.
Қысылмағын, болмаса өзінде мін,
Қалт жібермей дірілді сезімдегі,
Жарық қылып ультра күлгін нұрмен
Үңіледі жаныңа көзім менің.
Ағам ба едің сен менің, інім бе едің?!
Шарпуына, абайла, ілінбегін:
Шайпау жалын сияқты ошақтағы
Шалқып-шалқып жанады тілім менің.
Жатыр десең маржан ой жыр түбінде,
Жан емеспін малтығар күртігіңде.
Арғымақтай жаратқан өмір өзі,
Артық етім жоқ менің бір тілім де.
Кіп-кішкене жемістің ауырымын,
Сілеусін мен барыстың бауырымын.
Ту сыртымнан қадалған оқты көзді
Жер түбінен сезеді жауырыным.
Бәрі де бар,
Уақыт аз.
Сол ғана мұң.
Өмір жайлы үздіксіз толғанамын.
Құп-құрттай боп,
Шортанға алдырмайтын
Алабұға дегенің мен боламын.
Ерсі емес пе айтқаным бұлай саған,
Іліп түсер ойыңды құмай-санам.
Сөйте тұра,
Қам көңіл жыр оқысам,
Жасқа толып жанарым жылай салам.
Өмір өстіп өсірген бізді, міне,
Жаз гүлі емес, ұқсаймын күз гүліне.
Тіні нәзік жүйкені босатып ап,
Тағы қайта жармасам тізгініме.
Жаңылмасам сөзімнен дұрыс халым.
Жолдан тайсам,
Жөн маған ұрысқаның.
Көп отырам столда,
Қарсы алдыма
Іліп қойып суретін құмырсқаның