Ерлан Ахмет (Ауылым – киелім)

Көкірегімде тұншығады ауыр үн,
селдете алмай тұрған бұлттай жауынын.
Көшіп-қонып жатса-дағы қауымың,
киең сені тастамайды, ауылым.

Мен де сенен ұзаған ем ертелеу,
бозбала шақ – түсінігі келтелеу.
Енді бүгін мазалайды жиірек,
жігітше бір аңсау менен еркелеу.

Еніп алып илеуіне қаланың,
тереңіне бойлап, сіңіп барамын.
Ауасынан тарылғанда тынысым,
жұпар иісін сағынамын даланың.

Бұлағы жоқ, құрағы жоқ бұл жердің
түсі бөлек қолдан еккен гүлдердің.
Ақ бидайдың қалай өсіп-өнгенін,
ауылым, сенен көріп анық білгенмін.

Арғымаққа мініп алып шаппаймын,
алауды да кешқұрымда жақпаймын.
Тас қаланың тас қамалын паналап,
кейде өзімді қояр жер де таппаймын.

Ақсүйек те жасырмаймын тоғайда,
алтыбақан теппейді жұрт қалайда?!
Алыстап тым кеттім бе деп кейінде,
ауылым, сені алып жүрмін көп ойға.

Тылсымы жоқ тыншымаған түнінде,
қыр-сыры көп шаһардамын бүгінде.
Еркелеген ұлды өзіңе, ауылым,
киең кейін қайтарады түбінде.